چندی است که از سوی مسئولین انتقادهایی در باب تراکم‌فروشی در شهرداری‌های کشور به گوش می‌رسد. این واکنش‌ها در پی تبدیل فروش تراکم به یکی از ضوابط جاری شهرداری‌هاست. از طریق تراکم‌فروشی فرصت‌های آینده زیست‌محیطی شهرها در حال تبدیل به درآمدهای جاری شهرداری‌هاست. به اعتقاد کارشناسان تراکم‌فروشی امکان رقابت‌پذیری را از شهرها گرفته و زمینه‌ساز شهرداری‌های رانتی، کاهش کیفیات محیطی شهر و آشفتگی سیمای شهری است. بر اساس آمار حدود

کریستیان نوربرگ شولتز در کتاب مفهوم سکونت به تعریف و تبیین مسئله سکنی‌گزینی و انواع سکونت می‌پردازد. او برای سکونت سه حالت و چهار جنبه قائل است که زیر سایه مفاهیمی چون احراز هویت و تعیین موقعیت به این جنبه‌ها می‌پردازد. کیفیت سکنی‌گزیدن از شروط مقدماتی انسان بودن است. شولتز سکونت را چیزی بیش از سقفی را به عنوان سایبان قرار دادن و چند مترمربعی از زمین را زیر پا

حیات اجتماعی شهرازبرخورد انسان ها و روابطی ناشی میشود که درگذرزمان و ازطریق مردمانی که درآن فعالیت کرده و زیسته اند به وجود آمده است دراین راستا بازارها به عنوان هسته ی اولیه شکل گیری برخی شهرها مکانی برای تداوم خاطرات و افکارجمعی نسلها هستند که خاطرات جمعی و فضاهای تاریخی بخشی ازادراک جمعی است که حس مکان را شکل میدهد و حس مکان بصورت اگاهانه یا نااگاهانه درفرد بوجود می اید این مقاله

بی شک وظیفه ی معماری، ساختِ جایی بهتر برای زندگی و زیست انسانی است. زیرا به صورت پیش فرض، حافظه تاریخی عامه ی مردم در طول قرون، توانایی ساختِ سرپناه چه در مقیاس خانه، چه در مقیاس جماعت هایی همچون محلات و شهرها را آموخته است. لذا اگر معماری کاری فراتر از ساختِ سرپناه برای عامه ی مردم انجام ندهد، عملا نیازی به وجود معماری نداریم. اهمیت بازتولید علمی معماری به عنوان

بناهای سنتی و بومی هر منطقه با توجه به ابعاد زمانۀ خود منطبق بر رویکردهای پایداری ساخته شده‌اند. یعنی در طول زمان تاب آورده و به زندگی خود ادامه داده‌اند. بنابراین اگر بپذیریم که معماری بازتاب کالبدی زندگی بشر است، معماری امروز و فردای ما نمی‌تواند بی‌رابطه با معماری گذشته باشد. در گذشته روش شهرسازی و معماری سنتی وجود داشت که به نظر می‌رسد با خواص معماری اکولوژیک منطبق بوده

زمانی که صحبت از فرم و ماده(علم هندسه)، و فضا و معنا(هنر) در معماری به میان می آید، خود را بیش از یک معمار، یک منتقد معماری می دانم. معماران همواره میان حفظ پرستیژ یک مهندس(سنجاق کردن خود به علم) و یک هنرمند(هیجان چسباندن خود به جمعی فارغ از هیاهو) بی هدف پرسه زده اند. این رویکردها سهل انگارانه و غیرمسئولانه است. زیرا اگر بخواهیم معماری را یک هنر بدانیم آنگاه اصالتِ